Uilskuikens

En net als vorig jaar, stapte de 'uilenman' op een avond ons erf op. Dit keer in gezelschap van nog een man, degene die de lange ladder mocht beklimmen.
Spannend was het! Echt, ik had geen enkel idee of daar boven in die kast jonge uilskuikens te vinden zouden zijn. De kerkuil gaat pas op pad als het begint te schemeren en dit jaar had ik hem nog niet gezien en nauwelijks gehoord.
Maar dan, komt het verlossende antwoord van het hulpje... DRIE!!
Roerloos liggen ze in dat tasje, waar ze voorzichtig zijn ingestopt. Grote ogen kijken je aan....
Ze begrijpen werkelijk niet wat hen overkomt! Ze kennen alleen de donkerte van die kast waar ze geboren zijn en hun vader, moeder en andere kuikens. Ineens staan we oog in oog. Uil en mens.
Eén voor één haalt de uilenman ze uit de tas. Ze worden gewogen, geringd en de vleugels worden gemeten. En dan krijg ik zo'n diertje in mijn handen. Oef. Wat bijzonder!

Ik voel me dan een bevoorrecht mens dat ik zomaar zo'n fantastisch 'wild' dier mag vast houden!!
De komende weken zullen ze vliegles gaan krijgen in de grote schuur. Dan zijn ze soms in de vroege uren te zien ergens op een muur of een balk. Wie weet kan ik ze nog eens op de foto krijgen!

Reacties

Een reactie posten